خاطره زایمان من

میخوام از تجربه ای بنویسم که همیشه دغدغه بزرگ ذهنم بود

 و فکر میکردم هیچ رقمه از پس اش برنمیام ولی براومدم و تونستم

 و اون قدر ها که برای خودم بزرگش کرده بودم ترسناک نبود و حتی

 شیرین هم بود.جالبه که همیشه فکر میکردم یک پسر خواهم داشت 

و خدا هم یک پسر گل مامانی بهم داد و خدا رو هزاران بار به خاطر 

داشتن و بودنش شکر گزارم.خوب برم سر اصل مطلب.روزی که دکتر 

برای سزارین برام تعیین کرده بود 24 تیر ماه یعنی دقیقا 39 هفته

 تمام بود و چون نینی نچرخیده بود دیگه شکی نبود که باید سزارین

 بشم و خودم هم همین رو میخواستم.روز قبل اش تمام خونه رو با

 همسرم تمیز کردیم که البته همه کاراش رو اون انجام داد و من تا 

شب حس بغض عمیقی داشتم انگار میخواستن ببرنم سلاخ خونه !!! 

ولی هی خودم رو کنترل کردم ولی اشکام یواشکی میومد .همسرم

 هم هی بهم روحیه میداد و میگفت از پس اش برمیام و به چیزای 

خوب فکر کنم به لحظه ای که بهم نشونش میدن و لحظه ای که 

بغلش میکنم.میدونستم خودش هم نگرانه ولی به روی خودش نمیاره..

.اون شب یه فیلم گرفتیم از آخرین روز بارداریم و برای پسرمون توش

 از احساسمون گفتیم تا یادگاری بمونه ...من که همش بغض داشتم. 

بر خلاف شب قبلش که نتونسته بودم از استرس و فکر اتاق عمل بخوام 

اون شب خوب خوابیدم تا صبح و صبح زودتر از همسرم بیدار شدم 

و آخرین خداحافظی رو تو نینی سایت کردم و گفتم دوستام برام 

دعا کنن...کم کم لباس پوشیدیم و از زیر قران رد شدیم و در رو 

قفل کردیم که بریم و من یاد حرف رها افتادم که گفته بود از وقتی 

در رو قفل کنیم بریم من استرسم بیشتر میشه.خلاصه رسیدیم 

بیمارستان و من وایستادم یه گوشه تا همسرم بره پذیرش بگیره

 یهو این حال بد استرسم شروع شد و نمیتونستم ثابت وایستم 

و هی تکون میخوردم که دیدم مادرم و عمه ام اومدن و بعدشم 

مادرشوهر و جاری ام و خاله همسری اومدن و همه به من دلداری

 میدادن ولی من تو یه عالم دیگه بودم.رفتیم دم زایشگاه و گفتن

 فقط همسری بیاد تا دم در و چند تا فرم پر کردیم و یه دمپایی 

بهم دادن و تنها رفتم تو و نزاشتن کسی باهام بیاد.بعد گفتن

 همه لباس هات رو دربیار و گان بپوش و بعد رو تخت دراز 

بکش...اشکام ریز ریز و یواش میومد .اومدن برام انژیوکت 

گزاشتن و یه سرم قندی وصل کردن چون ناشتا بودم بچه گشنه

 نمونه و بعد هم سوند وصل کردن که اصلا درد نداشت.یه خانمی

 هم با من تو اون اتاق بود که اومده بود کورتاژ کنه و دو ماهش

 بود و بچه اش نبض نداشت و من خدا رو بیشتر شکر کردم.

هشت و نیم من رو اون تخت خوابیدم تا ده و ربع که بالاخره 

دکترم اومد و گفتن منو ببرن اتاق عمل ....انگار تازه همه چیز

 جدی شده بود یه ویلچر اوردن و نشستم روش یه یه اقایی

 منو برد بیرون تا ببره اتاق عمل ...همه پشت در منتظر من 

بودن ...من از یه طرف سوند به دست و یه دست سرم به دست

 از ترس زار میزدم و هق هق میکردم و اصلا تو حال خودم نبودم

 و هی همراهام منو دلداری میدادن و من دلم میخواست 

خفه شون کنم و بگم جای من نیستین ببینین چه حالی دارم....

دم آسانسور که رسیدیم گفتن فقط همسرم میتونه تا بالا بیاد

 و اونم هی دلداری ام میداد.خلاصه پشت در نقره ای از هم 

خداحافظی کردیم.منو بردن تو و گفتن بخواب رو تخت و یه خانم

 خوش اخلاقی اومد و در مورد سابقه قند و دیابت و ... پرسید 

و بعد بردنم تو اتاق عمل ..همه چیز آبی بود و خدا رو شکر سبز نبود 

و اصلا ترسناک نبود ولی من تو حال خودم نبودم و دست هام میلرزید

 و سردم هم بود ...دوباره یه خانمی اومد و در مورد اسم خودم و 

همسری و اینا پرسید و بعد دکتر بیهوشی اومد و خوش رو بود یه 

آقایی بود و پرسید بی حسی میخوای یا بی هوشی منم گفتم 

بی حسی و گفت آفرین انتخاب خوبی کردی.پشتم رو باز کردن و

 گفت گردنت رو بگیر پایین و عضلاتت رو شل کن و شونه هات رو 

به سمت پایین بنداز و قتی خواستم سوزن رو وارد کنم بهت میگم 

و سه بار انجام داد تا بالاخره شد و یه تشر هم زد که چرا همکاری 

نمیکنی ...در حالی که من از ترسم جم نمیخوردم.خلاصه دکترم هم 

اومده بود و باهام شوخی میکرد و میگفت نترس تا چند دقیقه دیگه

 تموم میشه و خوابیدم و پرده رو انداختن رو بروم و ماسک اکسیژن 

زدن و من یه چیز ظریفی مثل کارد میوه خوری رو رو دلم احساس

 کردم ولی درد نداشت و بعدش دیگه انگار تو هپروت بودم و یه عالم 

دیگه ای بودم تا وقتی که احساس کردم دارن دلم رو با شدت فشار

 میدن و به قفسه سینه ام فشار میومد و میگفتم تو همون حال

 هپروت نکنین من کولی ام اذیتم نکنین و اونا میخندیدن و بچه ام 

رو بالاخره نشونم دادن ولی زیاد چیزی یادم نمیومد و خلاصه اوردنم

 ریکاوری و فکر کنم حدود نیم ساعتی اونجا بودم تا بالاخره اومدم

 بیرون و همسرم رو دیدم که گفت بچه رو برای چند ثانیه دیده و 

خیلی نازه و خدا رو شکر کردم ....باهام اومد تا تو اتاق و کمک کرد

 بزارنم رو تخت و بعد اومدن شکمم رو فشار دادن ولی زیاد درد 

نداشت ولی من یه جیغ کوچیک زدم ...برام 4 تا پوشک گزاشتن 

و بعد همراهام همه اومدن تو اتاق و من از ترسم سر و کمرم رو 

اصلا تکون نمیدادم و خلاصه نینی رو اوردن ......وای خدای من 

فرشته کوچولوی من بور بور بود و همه قربون صدقه اش میرفتن...

بعد همه جز عمه ام و همسرم رفتن و بعد دادشم اومد ....خلاصه

 داشت کم کم بی حسی ام میرفت که یه شیاف دادن و دردم کم 

شد مثل درد پریودام بود....تا فردا صبحش خوب بودم....بقیه اش 

مهم نیست اصلش همین بود 


پسرم ارزش رو داشتی گلم ....مامانی عاشقته